Ενα πολυ ωραιο τραγουδι απο το Γιαννη Παριο σε στιχους και μουσικη του ιδιου. Γράφτηκε το 1970 με αφορμή το θάνατο του πατέρα του. Μπορειτε να το βρειτε στο διπλο cd του "Βιος Ερωτικος". Πρώτη Εκτέλεση : Τόλης Βοσκόπουλος. Περνούν οι ώρες, περνούν οι μέρες θηλιές με πνίγουν οι στεναγμοί στα δάχτυλα μου -ωχ- γίνανε βέρες και δεν μ αφήνουν ούτε στιγμή Αχ...καρδιά μου μόνη πικρό αηδόνι της σιωπής Αχ...θέλεις να κλάψεις θες να φωνάξεις μα δεν μπορείς Αχ...καρδιά μου μόνη βουνό οι πόνοι της προσμονής Ποιόν να φωνάξω αυτή την ώρα όλοι οι ανθρώποι έχουν χαθεί Νοιώθω σαν ξένος σ αυτή τη χώρα και την αγάπη σαν φυλακή Αχ, καρδιά μου μόνη πικρό αηδόνι της σιωπής Αχ...θέλεις να κλάψεις θες να φωνάξεις μα δεν μπορείς Αχ...καρδιά μου μόνη βουνό οι πόνοι της προσμονής